خلوت تنهایی ...

به صدف بانوی عظیمی که مثل دختر خودم دوست اش دارم و دلتنگی های اش را درک می کنم .

با  درود به دوستان خوب شاعر .

بنده خیلی کم موزون می سرایم . وقت صرف بازخوانی نمی کنم که این هم یکی از عیوب بنده است .

خوشحال می شوم نظر بگذارید و تصحیح ام کنید .

مطمعنأ تصحیح می کنم سروده ام را و ثبت می کنم در دفتر شعرم .

پوزش از این که دلتنگی ام را خواندید . سپاس ...

ای گُل آشنایی ام

سروده های یک غزل

محرم رازِ من تویی

مثل ترانه های خستگی

نشسته ای به شعر من  !

چگونه باورت کنم

که خصم جان شدی مرا

در این سکوتِ بس عبوس

زخمی دست تو شدم !

غزال وحشی ام شدی

بیامدی عزیز جان

نشسته ای به خلوتِ

تنهایی و غریبِ من !

دگر نفس نمانده است

ای آیت نشانه ها

دیر آمدی در خوابِ من

بگوچرا ؟

بگو چرا ؟

تو مونسِ تنهایی ام

که بر حریم تلخِ این

بی وزنی و قافیه ها

چه خوش قدم زدی شبی

چو عابرِ گُم گشته راه

به سوت و کُورِ خانه ام

هم چون نسیم آمدی

عزیز من ...

عزیزِ جان ...!

.

.

.