پرچم سبز علف

پرچــم سبـز علف

باز فروردین رسید و صحن باغ
با هزاران گل فریبا می ­شود
لاله می ­خندد به روی تپه ها
دشت ها شاداب و زیبا می ­شود
 

باز با دست نسیم از شاخه ­ها
می ­چکد روی زمین گنجشک و سار
آسمان بوی پرستو می ­دهد
بوی دُرناهای شاد و بی­ قرار
 

چشم نوشین و زلال چشمه­ ها
بر نگاه تشنگان وامی ­شود
پرچم سبز علف قد می ­کشد
رقص سبزِ سبزه بر پا می ­شود
 

دختر بادام از جنس حریر
چادری خوش رنگ بر سر می­کند
سوسن خوش ذوق شعر تازه­ای
می ­سراید نرگس از برمی­کند
 

می­وزد از کوچه باغ یاس ­ها
عطر آواز قناری­ های مست
آتش گل تا فروزان می ­شود
هرچه بلبل، می­شود آتش پرست!
 

سرو را قمری قُرُق کرده است و کبک
می ­خرامد در میان دره­ها
مرد چوپان مست از جام بهار
می­زند نِی در میان بره­ها
 

آهوان با چشم ­های پاک خود
سبزه­زاران را تلاوت می­کنند
پونه و آویشن و ریحان ویاس
شامه ­ها را غرق حیرت می­کنند
 

اشک شوق ابر می ­بارد به دشت
سبزه­ها غرق نوازش می­شوند
آبشار آهنگ وحدت می­زند
بوته ­ها دست نیایش می­شوند
 

ای نگاهت ائتلاف نور و آب
در طلوع دلکش اردیبهشت؛
ای که شعر چشم ­هایت را، خدا
در ردیف چشم آهوها نوشت؛
 

در چنین فصل خوشی با من بمان
تا کنار تو مگر معنا شوم
در خودم گم گشته­ ام بر من بتاب
تا که در آیینه­ ات پیدا شوم