شاعر

به سرم زد که شاعر باشم

مثل یک واژه مسافر باشم

به سرم زد که در راه خدا

بال و پر گیرم و عارف باشم

به سرم زد که در یک شب سرد

یخ حوض بشکنم و طاهر باشم

به سرم زد که در تابستان،پای تنور

 نان داغ پخته و شاطر باشم

به سرم زد که در هرم کویر

پا جا پای تو بگذارم و نادر باشم

به سرم زد که در اشک خودم غسل کنم

تا بدین گونه به دیدار تو نائل باشم

به سرم زد که از دیده حجاب اندازم

تا به انوار تو افتاده نگاهم وعاشق باشم

به سرم زد که در دشت جنون

خون خود ریخته در کوی تو و لایق باشم