حسرت پرواز 4

سرنوشتم ز ازل از غم و ميخانه نوشت

با مي ناب بنا كرد مرا خشت به خشت

دست دهقان ازل تا كه در اين دامن زد

تخمه ي غم همه در مزرعه ي آدم كشت

كار نيكان چو گدايان ز پي مزدي نيست

دست يزدان به نكويي گل آدم بسرشت

همه از دامن او آمده و بر گرديم

به همان دامن زيبا كه بنامند بهشت

هرگز آدم نكند كار بد ار مي دانست

كه چه شرمنده بخواهد شود ازكرده ي زشت

هدفم از ازل آن است كه عاشق باشم

اين بهانه است كه مسجد بود و دير و كنشت

در تنم گنجش اين خواب كه ديدم نبود

كه پس از خواب دلم گشته هراسان و شگفت

دل هامون كه نگاه تو به خوابش آمد

تا كه بيدار شد از خواب ز سوز تو برشت