غزل

رفتی که با مرگ دل از باور بیفتم

زیر هجوم طعنه ها پر پر یفتمم

آنقدر ماندم پای جای ردپایت

تا با تبار سرزنش ها در بیفتم

امشب زلیخا می شوم،تا بعد چشمت

از چشم مردم های بد باور بیفتم

رفتم که از ترس خدای  عشق امشب

پای خدای سنگی آذر بیفتم

پیغمبر تنهاییم! برگرد ونگذار

آیین عشقم بشکند،کافر بیفتم

بعد از تو دیگر زندگی تجویز زشتی ست

باید به فکر چاره ای بهتر بیفتم