ای آنکه ...

ای آنکه گل به گلستان نشان روی تو دارد

شکوه و منزلـتش را به آبــروی تـو دارد

چه حاجـتی بــه جمــال پری و جلوه  حورش

کسی کــه سرمه چشمی چو خاک کوی تو دارد

خوش است همدمی گــل بــرای بلبل بستــان

حقیر دلشــده شوقی بــه گفتگوی تو دارد

رسیده موسم پاییــز و مـــرگ عیش طبیعت

دمیده جان به غبـاری که جستجوی تو دارد

دلی که زود برنجد بـــه یک پشیــز نیرزد

دلم بهـــا ز مـرام ستیزه جوی تـــو دارد

بـــه تیغ تیــز فراقــت گسست رشته جانم

چرا کــه نقطه وصلی به تار موی تو دارد

دو یـاد واره ز حسنت کـه گشته خاطره من

دلی که مهر تو جوید گلی که بوی تو دارد

تـــو راز خلوت انســــی چراغ محفل عشقی

شبـی کــه بهمن شیدا خیال روی تــو دارد