توکا

در باورم نمی گنجید

از قاب فسرده ی رنگین کمان

توکایی این چنین

از نقش آن بیرون زند

ظهر لبریز بود

آبان خود را روی بند

خشک می نمود

سنگینی آفتاب

کمر پلک ها را خم نمود

لا به لای افکار سبز درخت

گنجشک خاکستری خود را تلفیق نمود

چشم دیگر هیچ جاذبه ای ندارد

پنجره را باید گشود

به لاجوردی آسمان نگاهی تازه انداخت

بر تهی زمان پای نهاد

غبار بهانه جو را پس زد

به مزرعه باید رفت

کپرها باید ساخت

نگاه به چشم انداز بی نهایت انداخت

به دریچه ی ازدیاد باید رسید

لامسه عشق را حس نمود

نگاه کن نگاه

توکا جفت خویش را یافت

کنار کپرها