دیوانگان

جوردیوانگان رامن می کشم

آنگاه که هر کدام

لبخند بادبادک هایشان را می کوشند

می رقصانند برامواج باد این سوزه زمستانی

آنگاه که روح کودک مرده ی درونشان

شمشیر به دست می شکافد هر قلب را

بند به دست در هیاهوی دیوار وحشت

پا در قل و زنجیر می تازانند

بار یائسه ی  شتر پیر را

می رسم پرو بال شکسته و قلب شکافته

باز می کنم بند های گره خورده ی

بادبادک هایشان تابه دار نکشند لبخند مرا

در حلقه ی گو شواره ی بادبادک ها