بارانِ سرخ

چشم ستاره ها که به خون-گریه سر کند

بارانِ سرخ، آینه را در به در کند

امشب میان خاطره سدّی شکسته است

فرداست،  آنکه رود ، لبی سرخ  تر کند

آیندگان برکه، لبِ صد تَرَک به دشت

خورشیدِ شهر، فرقِ دلش، چاک تر کند

تحقیر شد که گفت مسافر به نهرِ خشک

هر پل وسیله ایست که از او گذر کند

شرمی به انتهای کلامش اضافه شد

آهسته گفت آه که باید سفر کند

بداهه ای برای کسی که رفت و باید می رفت

به خواست من رفت ولی دوستش داشتم

گاهی حس می کنم او هنوز هست و من از او رفته ام