گلو بند

من از ليلي وشان باستانم
فرو افتاده اي در آستانم

ز قيل و قال دنيا رستگانيم
چروكي ديدگان عاشقانيم

به قنداقيم و در بند همانيم
به دار آويزه بي آسمانيم

ز بند فكر خويش آويز گشتيم
چو مجنون زاده پائيز گشتيم

به دام دار دانش سوگ وسوگند
به طوق سينه سيم و گلو بند

كه از دشت بلا در چشم خارست
بيا اي جان كه درجانت بهارست

به ساز اي ساز استهزاء و تزوير
ببار اي تيغ بر زخم خنازير

بگو اي دل كه در خنزير دردست
ز تحريف آيه انجير سردست

بخوان اي نيل از موج قديمت
بگو از بسترستان عظيمت

به نيلستان ما موساست هر دم
به تاول موجز عيساست هر دم

به عريان ديگر ادريسي نداريم
همه شيطان و ابليسي نداريم

سزاي سادگي دار است و بيداد
به پاي كوليان زنجير فرياد

دعا از آيه قرآن سزا تر
به قرآن ، ندبه از قرآن روا تر

اگر قرآني در دست بشر نيست
جفاي منبر اما و اگر نيست

بيا بر منبر آتش را بباريم
به قرآنها سياوش را بكاريم

بيا در عصر تيغ و تير و آتش
به خامونهاي سر تا پاي سركش

عصاي موسي (ع) و انجيل عيسي (ع)
روايت خانه شرم نكيسا

بخوانيم بار ديگر در شبستان
به دلداران جان كودكستان

كه جان از آيه قرآن بري شد
توجه در مرامش سرسري شد
................................
الاحقر باقر رمزی باصر