تقدیر

آنکه تقدیر مـــــرا روز ازل انشـــــا کرد        

آتش عشــــق در این خــــانه دل برپا کرد

سوخت جان و تنم از آتش روشنگر عشق

پیر بنمــــــود رخ و دیده دل بینـــــــا کرد

من همانم که ز عشق تو زمین گیر  شدم

طاقتم رفت ولی یـــــــاد تـــو اَم برجا کرد

یاد بسیار نمودم ز  نگاری که به لطف

با نگـــــاهی تن رنجور مرا   بــرنا کرد

من همان رند خرابــــاتی  مطـــرود بدم

ذکر نــــام تو مرا شیفته و شیـــــدا کرد

قلب آرام گرفت و ســــــــر من سامانی

راهی طور بگشت و گذر از سینا کرد

همه  این کار امینی نه به پایان بسپرد

عشق تو بود چنین خاتمه برق آسا کرد