كابوس

در ميان خلاء حوض زمان

تپش قلب دو ماهي گم بود

پيرمردي لب حوض

درس وضو را به جواني مي گفت

و جوان- بي خبر از واژه ي آب -

زير سنگيني احساس گناه

خم شده بود

و به تنهايي خود مي نگريست...

خواست آهي بكشد

استخوانهاي كف حوض پيشدستي كردند

و جوان از لب حوض پائين جست:

توي باغ

دست شب راز طراوت را

در شعله ي غربت مي سوخت

و زمين از هوس رويش گل عاجز بود

قلب هرلحظه- تهي از تپش خاطره ها-

مي لرزيد

و نسيم

يك بغل شعر نو و كهنه به درياچه ي حسرت مي برد

و جوان

رو به سياهي مي رفت...