دید یای دل ز پا در افتادی

شدم خیره به چشمانت نگاهت  آتشی انداخت 

شدم گریه بر احوالت نگاهم  آبکی انداخت 

تو رفتی و من خسته نشستم در ته قصه 

مترس جانا ز غمهایم  ببستم من در غصه 

در آن زندان بر رندان نباشد هیچ تاریکی 

که خورشید و مه و احمد نباشد یار تاریکی 

اگر روزی که کول تو ز غم افتاد از بالا 

بیا با ما مدارا کن که این عشق است از حالا 

تو با سودا گری بردی تمام جنس این بازار 

نبینی روی من را تو که حتی شام این بازار 

اگر عشقی ز من در سینه ات بود 

یکی امضای زیبایت برای عشق تو بس بود 

من آن گلشن که تو رفتی همه چون خار می بینم 

تو رویای منی اما تو را چون خواب می بینم 

تو عشقت را سوا کردی ز ام و اب جدا کردی 

تو باخواهر خطا کردی  برادر را جفا کردی 

اگر حقی زمن باشد گذشتم بی امان باشد 

تو خود خوش باش در دنیا گذشت از خسروان باشد 

چرا ترسو شدی جانا ملائک را امان باشد 

سیاوش را در این دنیا وکیل انس و جان باشد