خنده

این تو و این قلب بی سامان من
رفته اما برده با خود هم دل و ایمان من
بی منی اما تو با من روزگاری داشتی
خمده هایی می فشاندی بر لب گریان من
بی منی اما تو شاید روزگارت شاد شد

کور کشته چشم دل بعد از تو این چشمان من
راه گم کردم به زودی در دل شب بی کسم
بی تو پایم سست گشته می زند فرمان من
خنده هایم از سر درد است ابرو خم مکن

راحتی ارزانی تو این هم از احسان من
خنده بر هر درد بی درمان دواست

پس کجاست درمان این دردان من



سیاوش راد