باید قبول کرد

روزی که خاکِ سرد، از من تو را ربود

تابِ نبودنت ، این طفل را نبود

ای خوبرویِ من! رفتی ز کویِ من

تنها مزارِ توست، در روبرویِ من

هر پنجشنبه من، بر گردِ این مزار

افغان همی کنم، چون گردِ گُل، هَزارِ

رفتیّ و با خودت، بردی دلِ مرا

کِی حمد میکند، حل مشکلِ مرا؟

آینده بهرِ من، گویا سراب شد

افسوس، نقشه ها، نقشِ بر آب شد

از آسمان به خاک، عشقم نزول کرد

این سرنوشتِ ماست، باید قبول کرد