زبان سرخ حقگو

سری گفت با زبان خود
مرا بر باد خواهی داد

هرآنقدر بنده سر سبزم
تو هستی سرخ مادر زاد

اگر جور و جفا بینم
و یا ظلمی مرا افتاد

اگر من  چشم پوشانم
تو در گوشم  زنی«فریاد»

نمی بینی کلامت را!
خس و خار و هوا و باد؟

نمی دانی زبان ریزی
سکوتم  برده ای از یاد؟

نمی ترسی که از حلقوم
ترا بیرون کشد جلاد؟

نمی فهمی نمی کاهی
تو از مقدار استبداد؟

نمی دانی نمی ارزی
در این بازار بی بنیاد؟

که تو حرف گران داری
و حرف مفت شد آزاد؟

….

زبان سر را نگاهی کرد
و سر جنباند و پاسخ داد

نه مداحم نه سالوسم
نه صد رنگم و نه شیاد

نه کاسه لیس و شیرین کار
نه شکر ریز و نه قناد

نه دم جنبان و خدمتکار
نه دست پرورد و خانه زاد

مرا روز ازل آموخت
که حرف حق زنم، استاد

ز آهم لرزد و ریزد
در و دیوار ظلم آباد

من آن دیوار بی پی را
زنم با تیشه چون فرهاد

تو نشنیدی ز فریادم
به کاخی زلزله رخداد؟

…

نه از سلاخ می ترسم
نه از جلاد نه از صیاد

زبان سرخ حقگو را
بنازم، هرچه باداباد