لاف..

بارها زمزمه کردم بروم از کویت
ببرم خاطرت از دل شکنم جادویت

رهم از بند غلامی و اسیری و فسون
بِبُرَم بند دل از تاب سر گیسویت

دگر از عاشقی و مهر نگویم هرگز
نزنم طعنه دل آرا که تهی بود سبویت

نه دگر دام تو افتم نه به بیراهه روم
سپر از دیده بسازم ز خم ابرویت

گفتم از قصه  تصمیم و زدم لاف عبث
تا بدیدم نم چشمان تر دلجویت

با نگاهی سپرساخته ام بنیان کند
باد وحشی که فروریخته بود از مویت

روز نو قصه نو حرف و شعارم گم شد
منم و حسرت یک دم که کشم از بویت

نیاکوئی لنگرودی