تنهایی

تنهایی

در این بیراهه های زندگی 

گاه گاهی به در خانه خود می آیم

مینشینم دم در

به حیاط کوچک خاطره ها سرمی برم

دزدکی عطرهوای خانه را بو میکشم

نفسی ازدردِ دل پرمیکنم

که به یار خانه تقدیم کنم

دیرپایید وهنوز

هیچکس نیست که آید دم در

بغض پنهان نفسهایم را

بشکنم پیوسته آغوشش کشم

هیچ کس نیست در این خانه غم

که به شوقش

رج به رج عشق ببافم

پهن فرداها کنم

وبه تعلیق زمان فکر کنم

این که یک روز نباشد

لحظه ها را پس زنم

در بی زمانی سرکنم

هیچکس نیست دراین گمشگشته سو،

 این بهار گمشده

زیرِ گرد و خاک تنهاییِ من،

که ز گرمای وجودش عشق پردازی کنم

سر و روی خانه ام را دست شیدایی کشم

هیچکس نیست در این خانه غم

من به این تنهایی

خانه ای تنگ به این گمنامی

هرزمان سمت خودم می آیم ،

سمت این خانه کور

غصه ام میگیرد

بدترازحال گذشته بازمیگردم ز خود

در ورای زندگی گم می شوم