مرا گم کن در آغوشت

مرا گم کن در آغوشت

 من از  گرمای دستانت پرم از حسّ سوزانی

که جانم بی تو می گیرد در این تبخیر روحانی

من امشب با غزل هایم برایت نقشه ها دارم

چنان از بوسه سرمستم که یکدم لب نپوشانی

 بیا فرمول بازی را به سود من بهم ریزیم

 تو امشب لیلی من باش و من مجنون لرزانی

 بیا از لحظه ی اول از آن روز پر آشوبی

 که گندم بود و یک آدم و آن حوّا که می دانی

 ببین من می شوم آدم تو هم حوّای گندم خوار

 تو می آیی به بالینم برای بوسه پنهانی

مرا گم کن در آغوشت برایم جمله سازی کن

وطوفان کن در احساسم  به آن چشمان بارانی

 قبولم کن صمیمانه  در آن آغوش نورانی

 ویا قابیل جانم شو ...اگر با من نمی مانی

پ.ن :

حادثه آفریدی با چشمانی که در دور دست خیالم نشسته اند...