بعد از عاشورا

در وادی حضور تو سرها بریده اند

از قطره قطره خون تو عشق آفریده اند

ای آشنای دشت پر از لاله های سرخ

این لاله ها ز جور جهالت خمیده اند

اینجا سخن ز تشنگی و جرعه آب نیست

تیغ جفا به روی حقیقت کشیده اند

خورشید را نه به شب ، بلکه وقت ظهر

از آسمان به دست فرومایه چیده اند

من با کدام واژه ز نور تو دم زنم؟

وقتی که کائنات ، تو را برگزیده اند.

اما چه باک...چون که ز عطر شهادتت

جانی دوباره بر بدن دین دمیده اند

آزادگی دوباره ز خون تو جان گرفت

نا مردمان به وادی ظلمت خزیده اند

این خط سرخ تا به ابد بوسه می زند

بر عاشقان که قصه ی حسنت شنیده اند..