یا حسیـــــــــن

غروب بود 
و آسمان خون فام، شرمسار
در پس چادر سیاه شب می خزید
و دشت تفتیده تر از خورشید
می رفت 
در فراخنای شفق
در امتداد افق
اسبی تکیده و مبهوت
با اشک چشمش
نیزه ها را آب میداد
پژواک نمای شباهنگ
در آن سوترین منزلگاه شب
بوی غم می گرفت
ناگاه کبوتری سپیدبال
بر لب رود بالهای خونینش را
به دستان نمناک فرات سپرد

آبی نوشید و گفت:
یا حسین