بی پناه

میشوم مخمور یک عصیان
در شبان بی فروغ هستی ام
شعله ای از سردی یک عشق پوسیده،

زنده زنده میخورد امیال نابالغ را

بر تنش شولای تاریکی
مثل تردیدی مرا بنشانده ، بر تخت نابودی

من در این اغیار ،

غیراز خاطرات گنگی از باران
ندارم سرپناهی

تا برای تاب سرسختی رها بخشم شود
تا ضمادی را گزارد بر تن گستاخی این درد

—
دلم نوشت:
باز افسوسم شده چاره بر این دم کرده ی نالان من
در افق جایی برای هرزگی دشت نیست