فنجان قهوه...

تقصیر هیچ نژادی نیست

که با تبعیض هم برتر نمی شوی

تو که انتهای تمام مردانگی ات

به نقطه چین ها ختم می شود

این همه سکته ی وزنی به تدفین غزل هایت نمی ارزد...

 و این همه شعر در سرم...

 شبیه به

 دایره ای از کف که مدار چرخش قاشق را...

توی فنجان قهوه سرگردان می کند.

تک تک سلول هایم

انفرادی می خواهد

وقتی که دستمال گردنت

مضحک ترین پرچم صلح می شود

تقصیر هیچ کس نیست که رد اخم هایت

به حوالی عاشقانه هایت نمی رسد

حالا هی جای تخت خواب را عوض کن

اصلا این همه اعتراف به رسوایی می ارزد؟!

شبیه کشیشی معتبر شده ام

که لباس زنی را پشت تندیس مریم

پنهان می کند...

رگ های سینه ام

 به درد

رگ های دست تو

به دنیا

رگ های گردنت

به چند لاخ بلوند روی پیشا نی ام,

حالا بالا بیایند یا نه تف به این رگ های بی پدر

که مرا به تخت

تورا به زندگی

و و گردنت را به غیرت متهم کرده اند!...