تقدیمی..

تقدیم به اسطوره ی زندگیم در عرصه ی ادبیات برای استاد رضا براهنی بزرگوار

با دوری ات
در من چنان قدرتی هست
که توان آفرینش گورستانها را دارم
و با دیری
در من چنان نفرتی ست
که دخترکان احساس را
جرات زنده به گور کردن
به پا خیزم!...
قلبهای نخ نما در گرو آفرینش گور های کهنه می مانند
و چشمها بر خاک 
غربال می شوند
نه اشک می چکد نه خون
نه شاعره ای
که از گیسوان سیاه اش آویخته باشند اش
بر بلندایِ شیری رنگِ راهِ کهکشان
مثل انکسار نور عشق هزار پاره می شود
و موجودی نیم فرشته و نیم انسان
بکارت دنیا را بی دَرد
می دَرَد
تا دوری و دیری
چون پیچاپیچیِ شاهراه
نور را دَر نَوَردَند
و غروب
چون روسپیِ خوش آب و رنگ
که
مصیبت زمین را مچاله میکرد
و
مرگ در ویرانه ها پناه میگرفت
همان گونه که زندگی
لبان اش را بر آسمانِ گورستان می فِشُرَد!...

#حجم_یک_جمجمه
#کاهش_وزن_از_ذهن_آغاز_میشود
#علی_عظیمی