رهپا

 

در این شب کبود

یاد ستارگان گرامی خاموش

ـ که هنوز سو می­‌افشانند ـ

اندود لرزان اندوه را

چون پرده‌ای زلال

بر چشمانم می‌گسترد و می‌آویزد،

ازنو دردی کهن (دیرین) در جانم می‌نشاند

و دلم زارزار می‌گرید.

 

به دیرندگی ابدیت

دیده‌به‌راه سپیده‌ام

و در این رهپایی

بارها دیده سپید کرده‌ام.

 

آی... خورشید تش‌تبار!

باران انوار زرتار فروبار

پیش از آن­ که سوردُمی مرا بفریبد!

17/8/92

 

ــــــــــ

ـ رهپا [rah-pâ] = رهپای. به‌معنی پایندۀ راه، دیده‌به‌راه، منتظر است. برگرفته از واژۀ گیلکی «راپا [râ-pâ] = رافا [râ-fâ] به همان معنی است که مرکب است از: را (= راه، ره) + پا [از: پاستن [pasta(ǝ)n] = پاسن [pâsǝn] = پَاسن [pa’sǝn]: پائیدن. رهپایی [rah-pâyi] نیز در اینجا به‌معنی انتظار، چشم‌به‌راهی، بر همان اساس ساخته شده است. امید که شاعران و ادیبان را خوش آید و در نوشته‌ها و سروده‌هایشان آنها را بکار برند.

ـ نامواژۀ سوردُم [Sur-dom] = سوردوم [Sur-dum] = سوره‌دوم [Surǝ-dum]: سرخ‌دُم؛ در اساس به دو معنی است: دارایِ دمِ سرخ، و نیز دمِ سرخ؛ و این نامی است برای کرمک شبتاب به زبان مردم کوهستان سه هزار تنکابن.