دیر شد فرصت عاشقی دیر

داغـهابر جگـرماند ومانده است             گریه های قضاگشـــته بسـیار

                                             ***...

کاروان رفته من مانده مهجور              کاروان رفته منزل به منـــــزل

آتشی مانده از رفتـه یـاران                  حسرتی مانده جانسوز بر دل

                                          ** *

وه چه مردان مردی ازاین دشت               سبز رفتند ومن زرد ماندم

درعطش نوش این غـربـت آِباد            درکویری همــــه دردمانـــــدم

                                      ***

عشق ایکاش طوفان برآرد                     بردلم ریزد از داغــــها درد

بشکند غفلتم را که برخیز                      پرکند ساغرم را که بر گرد

                                     ***

بحراخلاص کو تادرآن دل                   ازغبار ملالت بشویــــــــم

جویبارارادت کدام است                   تاکه باز آورد آبرویــــــــــــم

                                  ***

تامروری کنم دفتـــــرعمر                کاشکی فرصتی دست میدا د

کاش اوراق شرمندگی را             مـــــــی توانستمی داد برباد

                                 ***

نینواشددلم بشکن ای بغض          گریه کن های های عاشقانه          

بشکن ایدل نه پیداست فردا               ماند این فرصت سبز یانه

                               ***

دیرشد فرصت عاشــــــقی دیر           بشکن ایدل نه جای درنگ است

گریه های قضا گشته بر جاست     مویه کن مویه کن وقت ننگ است