بی راهه

با تو ام آرام جانم ای غزال

حیف از آن عشقی که رفت سوی زوال

حیف از آن دریای عشق لایزال

حیف شد عشقی که آخر شد وبال

[عین و شین وقاف راتفسیر نیست]

عذر بِپذیرید  ،زمن تقصیر نیست

با تو ام ای بت ،عزیزا ،ای صنم

با نگاهت شعله ی آتش تنم

کرده بود عشقت مرا هم کور و کر

لیک می دیدم تورا ، نه خیر وشر

روز روشن چون شبی تاریک بود

عشق تو همچون پلی باریک بود

رد شدم از آن پل باریک و پرت

دیدمت آن سوی پل خاموش وسرد

گفته بودی می شود از دیده ها

خواند یک یک حرف ها نا گفته ها

خود غلط خواندی زچشمانم دلیل 

بی دلیل عشق مرا خواندی ذلیل

نرم نرمک عشق غالب می شود

کم کَمَک نزد تو جالب می شود

نرم نرمک عشق می گیرد زتو

دین و عقل و آبرو و عمر تو

تو شکستی دل زمن ای ناز نین

می روم از کوی تو دیگر همین

می سپارم من تو را بر کردگار    

دور باشی از بدی روزگار

سوختی دا نش تو از عشق مجاز

عشق ایزد را گزین همواره ساز

          ( شعر اثر پدر بزرگوارم هاشم دانش مایه)