سرخوش و سرشاد

من  امشب  سر خوش  و مست  و  غزل  خوانم

دگر غصه ز من رسته،من این را خوب می دانم

بیاد  روزگار  پیش ،نیافتم  هر گز  ای  جانا

که  فکرش  می زند  آتش،بسوزد  ریشه جانم

چه فرداهای زیبایی،بُوَد  در  پیش  روی  من

چو هردم این سخن را من،ز آن  آینده  می  رانم

چو بر بگذشته خود من،نظر می افکنم هر روز

غمین  باشد  دلم  ای دوست، گمانم  کنج زندانم

در این وادی پر احساس،که باشد عرصه عشاق

به  مانند  همان  پورم، فدا  در  عید  قربانم

خداوندا نگیر از من ،چنین حال و چنین روز را

که می دانم در این حالت،همیشه خوش تر از آنم

تو را ای آریا هر روز،بُوَد   اندیشه ات   فردا

نگویی  اندر  این  بازی،شکسته  سخت  دندانم