فریاد

 دار خون را اویختند برای تو
ای مرثیه سرای غم بی کسان وعاشقان زمین
ای کسی که اسمان غزل غزل بودنش را از تو میگرفت و
از فکر فردایی که نباشی رنگ خود را می باخت
اری ای جاویدان در دل زمین
شقایق به یاد قامتت سربلند قدبرافراشته
 و از غم دل مادرت سیه دل گشته تا بنماید خون دل عاشقان غریب را
ببار ای ابر کوبنده برین بی گناهان زمین که سربلند
سربه دار شدندو اسمان و زمین بر بی گناهیشان رای میدادند
ولی دست ظلم همیشه بالاتربا خنجری برنده تر
بر تن این مظلومان ضربه ضربه ذره ذره تیغ میزدتا فنا کند
 هستی این زجر کشیدگان را
 اما فریاد هایی هست درپس ابر
تا نجات بخش این نیازمندان به خون نشسته درین خاک باشد