مصلوبم کردند

مصلوبم کردند ؛
بر کوله واژه های ِ غربت
به اتهام ِ
جان ندادن بر شعرهای پر " رنگ "
باشد که در ترنم ِ اندیشه های شقایق
محو شوم ...
خاموش و بی صدا
در یک سپیده دم بی فروغ
پیش از دلبری ِ خورشید
.
.

باکی نیست ؛
قلم که هست....
فرداها عبور میکند ،
از انتهای " شب "
ونوید می دهد:
"تولد یک شعر در انفجار ذهن ؛
سرو آزادی ست
که کمر بسته به کین ِ باغبان پیر"

 

پی نوشت:

" هر باغبانی ؛ مهربان نیست "