سکوت برگها

و ترنم نگاهت
فاجعه ی عشق را 
به نرمی پرهای فاخته در دلم دوخت
هیچگاه 
التهاب چشمان مرا پیدا نکردی
با دستان باز
غوغای کلامت را
در همهمه ی سکوت برگها
به تمنا نشستم
تموج قامتت را
در سرود سبز چکاوک کاویدم
کوچه مان 
فراق بغض قدمهایت را 
در گلوی خسته ی شب فریاد کرد
و پنجره 
غربت هُرم نفست را
در عروج خونین شفق
ضجه زد
اکسیر نگاهت را
در فصاحت بـــــــاران قاب خواهم کرد
و به دیوار تنهایی ام خواهم آویخت
و تو
برایم همواره
عاشقانه ترین سطر بلوغ خورشید
خواهی ماند