زمان را ورق بزن

برخیز از زمین و زمان را ورق بزن

با من بخوان و دفتر جان را ورق بزن

آب و شراب مکر و فسون را زمین بریز

در جام جان دو جرعه دم آتشین بریز

در گوش جانِ کودک روحت اذان بگو

برخیزد از زمین، دمی از آسمان بگو

آیینه را ز لکّه ی دیرینه پاک کن

آیینه ات دل است دل از کینه پاک کن

پر کن سبو سبو می و بر دوش دل گذار

این شاهد برهنه در آغوش دل گذار

خورشید اگر نباشد بر دوش آسمان

یکسر سیاه گردد تنپوش آسمان

خورشید من! بیا و در صبح باز کن

فکری به حال این شب سرد دراز کن

از چشم چشمه چهره ی مهتاب را بخوان

با من دوباره این غزل ناب را بخوان

با من بخوان و دفتر جان را ورق بزن

برخیز از زمین و زمان را ورق بزن

افسانه می دمد به دلم روزگار پیر

بار دگر کتاب جهان را ورق بزن

چشمان شرم خورده ی این خیره سر ببند

لب های این گشاده دهان را ورق بزن

تا بس کند فسانه ی خود این شب سیاه

آن صفحه ی سپیده دمان را ورق بزن

با چشم دیگری بنگر بر من غمین

یا پلکهای نیزه نشان را ورق بزن

فصل خزان شد و ورق زرد شد دلم

ای گل بیا و فصل خزان را ورق بزن

پرتو اگر بر این ورق زرد افکنی

مرهم اگر بر این دل پر درد افکنی

این یک بهار و چشمه و مهتاب می شود

آن یک سفینه ی غزل ناب می شود