پائیز در دریا ( سورئال )

پائیز در دریا (سورئال)

کوچه باغها ی سرد:

نارنج ها ی رها شده

پرتقالها ی رنگ باخته

آفتاب ِ سرد 

در دیوارهای لیموئی ، ماسیده

بوی ماهی دودی 

در هوا ی خاکستری، پیچیده

مردان ِ شهر 

در پشت ِ شیشه های عرق کرده ی قهوه خانه ها ، چپیده

بوی معرفت ِ دریا 

در نمناکی ِ هوا ، پیچیده

و نگاه ِ من

در آبی های خیس خورده در باد سرد ، دویده

. . . 

چکیدن ِ چند قطره رنگ ِ سیاه

در دل آب

دویدن ِ سیاهی ِ رنگ در نمناکی ِ باد

آغاز ِ رقص ِ ستاره ها در افق

و انعکاس روشنی های شب

بر صورت ِ خیس ِ سنگ

-

زیر ِ نور ِ ماه 

آرام آرام

فرو می روم

در آب ِ سرد

یخ بلورهای درخشنده

در اندامم می رویند

پنجره ی ِ خانه ی ِ درونم

گشوده است

و باد در پرده های سپیدش می زند

و در همسایگی ام :

خانه ی احساس ِ ماهیان

-

ماهی ِ کوچکی

-گریخته از عتاب ِ مادرش-

در زیر ِ پوست ِ سردم میخزد

نگاهش دوخته به یخ بلورهای نگاه ِ من

میگوید:

آقا

دوست دارید " چشم بگذارید "

می گویم:

بله ، حتما! 

و ساعت ِ درونم می شمارد:

یک،

دو،

سه

. . .

آن بالا

شهاب سنگ ِ کوچکی 

سقوط میکند بر جدار ِ سایه ها 

و از انرژی ِ آن

کشیده میشوم به انتها

به کبودی های ِ افق

ماه را در آغوش می کشم

-شاید که کمی گرم شوم-

آه که ماه چقدر سرد است

آغوشم بی حس میشود

و

رهایش میکنم

-

غوطه ور میشود

در امواج ِ سرد ِ  آب

پیکره ای میشود

در  اعوجاج های حیرت انگیز ِ اندامش

 . . .

می نشینیم روی خط افق

 نیم  آویزان در آب

و نیم ِ دیگر ولو شده در افق

ماه برنگ لیموئی

دریا سورمه ای

من سیاه

افق کبود

آغاز ِ رگبار ِ تند در دریا :

رنگها میدوند

لیموئی ها میشکنند

ریسمان افق پاره می شود

و صدائی در دریا می پیچد

"بیام!"

"بیام!"

صدای همان ماهی  است

او چشم گذاشته بود

به ساعتم نگاه میکنم

آه که شمارشش

روی سه مانده بود !

. . .

ماه رفته است

رقصنده ها آماده میشوند

برای دور آخر

آن پشت ،

در کور سوی نا مفهوم  :

سگی عوعو میکند

زنی در تنور ِ خانه اش آتشی می افروزد

مردی به نماز می ایستد

و در مقابلم :

دریا ئی که آبستن است از ،

"صورتی های فزاینده"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - 

کاظم دولت آبادی

مهر 92