استاد فردوسی بزرگ

زنده ایران ز تو گردید و ز کِلکِ شِکَریت

دم عیسی را تو دادی،جم و جمشید دِهِشت

جام کیخسرویی فر فریدون ز تو شد

حرمت خون سیاوش شده سرمشق و سرشت

زیر شهپر تو بَری زالُ مثال سیمرغ

مادر دهر چو رودابه کنی حور سرشت

رستگاری همه از رستم دستان گردید

غیرت  و لطف و صفا داشت مبرا ز کِنِشت

هفت وادیِ طریقت هفت شهر عشق را

هفت خوان و هفت لشکرهفت کشور همه هِشت(گذاشت)

هر چه داریم ز تو شد،ای به بلندای سپهر

هیچکس به زتو نه گفت و نه خواند و نه نوشت

آنکه عاشق به توشد چونکه گرفت حرف تو را

بهر او جان وهم نانِ و هم نان خورشت

توی بُقچه به جهاز دختران شهنامه

من سفارش چوکنم،پیش که خاکم کُنه خشت

پارسی را پاس بداریم،شیوه دیرینه است

گر مسلمانی چو سلمان شو رو کن به بهشت

حاصل زحمتِ آریا ز خداوند چه بود

که درو کرد کسی، عاقبت کار که کِشت