درد

این درد مردم است که دیگر علاج نیست

مردم نمرده ولی زندگی رواج نیست

در گوشه های پیکر این شهر خواب و خاک

شاعر نبوده ای که ببینی مزاج نیست

درد است بین مردم و عاشق نمی شوند

این طایفه این گونه است عشق احتیاج نیست

رعیت هنوز مانده و ارباب زنده است

هی پادشاه زنده است در زیر تاج نیست

آهن ربا به سینه ی ما و شما گرفت

آهن فقط در برج ها در اسفناج نیست

از بس هوای عاطفه از بین رفته است

حتی جوان به فکر عشق، ازدواج نیست

"خانم جسارت است لبت چند می شود"*

قیمت تورمی است وقت حراج نیست

آری وزارت درمان یک بخش نامه کرد:

شاعر روانی است او را ملاج نیست

این جا گلیم پای مرا کوتاه می کنند

شاید نگویم آن چه را هرگز رواج نیست

*علیرضا بدیع

ابراهیم بخش آبادی (هیچکس)