(( سوگند ))

سوگند به چشمان خمارینه ی محجوب

سوگند به آن دل که چو آیینه ی محبوب

دل داده ام و نیست توانم به گسستن

رخساره چو آتش شده رنگینه دل آشوب

چون روی تو شد نقش براتم به دو عالم

دل گشته به آرامش و بین سینه ی مجذوب

بار و ثمری نیست به این دارِ کویری

تنها و غریبم همه پیشینه ی معیوب

امید به دل بود که چون یار : توام بود

رهتوشه ی من گشته ز گنجینه ی زرکوب

شرم آید اگر گفت که از منتظرانم

رخشانه چو شد یار به آدینه ی مطلوب

در گیر زمینم همه ایام به سر شد

افکنده سرم جان همه شرمینه و مرعوب

حاشا کرمِ رب اگر از دوزخیان کرد

امید و رجا بود و نه آن کینه ی مصلوب

سوگند که بیدل همه اش فکر نجات است

گر لطف کنی دل شده سبزینه ی مرغوب

..................................................

28 / 6 / 92

آنانکه مسیح بر دار خواستند : کینه خدا در دل داشتند :: آنان کینه خود را که در یهودا عینیت یافته بود بر دار بردند