مـــر ا بر درگهــت هیچ آبــرو نیست

یا الله

بــه نـامِ جــانِ جــانـانِ جهـــانـــم

خــــداونـــد کـــریــم مهــربــانـــم

الهــــی مهـلتـــی امشــب بنـالــــم

چنـان درماتـــم و در تب بنـالـــم

تــویی خالـق  جهــانِ هســتیِ مــن

تـویــی ناظـر نهـان و پســتیِ مــن

الهــــی عاشقــــم معشـــوقَمــی تــو

به جانــم جانــی و مجنـونمــی تــو

تـویـی هستـم تـویی بــود و نبــودم

نباشــد گــر نباشــی تـار و پـــودم

جهـان و ایـن و آن هر نوع و گونه

کنـــــی با یک اشـارت  واژگــونه

درایـن دنیا وعقبـی بس که رازاسـت

چه گویم بس رهی دور و دراز است

بفــرمــودی کـه ،کُن، پس بود گشتم

ز خاک مــــرده ای مـوجــود گشـتم

مــرا هفــت آسمــان تسخــیر کردی
مــرا بـا روح خــود تفســـیرکــردی

بـه لطــفــــت نعمــتم بســـیار دادی

بــه رحــمت پنـــدی و پنــدار دادی

به لیلــت و از نهــارت کــام دادی
زبحـرت واز سحابــت جــام دادی

دو چشــمی تا جهــان انــدر ببیــنم
دو چشــمی تا شبــان اختــر ببیــنم

ببیــنم آن در و دشـــت و دمــن را

ببیـــنم بلبـــــل مســــت چمـــن را

دو دســتی تا به دســتی دست گیرم
نـه دسـتی تا به هسـتی پَسـت گیرم

هــــزاران نعمـتم دادی به لطفــت

مقـــام و شـو کتــم دادی به لطفت

دو پــا تــا در رهــت من پا گـذارم

نـه پـا تـا بــر ره بـــد جــا گــذارم

بـه یـک پـا جانــب روزی شتــابــم

بـه پـایــی هــم ره مــرضـی شتابـم

سر و رو و خط و خالـم چـه زیبـا

زدی نقشـی چـه نیکـو وه فــریبـا

جهان را چون یکی بازیچــــه بودم

به خوابی بس گران پیچــــیده بودم

به امــر و نهــی تــو مفتــون بـــودم

به اصــل و فــرع تـو مظــنون بودم

یکــی بــودم در ایـن دنیــای هســتی

جهــان را طـی نمـودم طی به مسـتی

خطــا کــردم بســی مستــور کــردی
عطــا کــردم دمــی مشهــــور کردی

به سـوی هـر کســی رفتـم بجـز تــو

به یـاد هـــر کســی بــودم بجــز تــو

وجـــودم اندر این عالــــــم تباه است

به دل دود است وظاهر دررفاه است

هــــــزاران آرزو در سیــنه ام است

چه هــا نا گفــته در اندیشـه ام  است

نــدیــدم روی خــوش مـــن از زمانه

نبــــودم لحظـــــــه ای شاد از زمانه

بــسی بــس  خسته حالم بس شکسته

تو میـــدانی ندارم کـــس چه خســته

به صحــــرا میــــروند مردم بهاران

منــــم در حال دادن جــان به جانان

همه عمـــــرم دمــی را خوش ندارم

الهـــــــی طاقـــــت آتــــــــش ندارم

چـــو مرغ بسمل آغشـــــته در خون

چو مــرد بی کــــس آواره مجــــنون

کنـــون مفلوک و سرگردان و پیرم
بسان مـــرغکـــی در بند وگــــــیرم

اگر چشمه شود چشمم عجــب نیست

اگر بر سر شود خا کم عجـب نیست

جوان بودم خطــــــــا کردم ببخــــشا

ندانســــــــته جــــــــفا کردم ببخـــشا

مــن از شمــس نگاهــــت شرم دارم

مــن .از جــل وجـلالــت شــرم دارم

مـــر ا بر درگهــت هیچ آبــرو نیست

مـــرا جز عفـــو تو هیچ آرزو نیست