عشق دیرین

با نوای نم نم باران دلم سامان گرفت

ذوق دیدار و هوای صحبت یاران گرفت

چون که یاد آمد از آن عهد شباب و عاشقی

خاطرات کهنه آن عشق دیرین جان گرفت

دیدن آن چشم مست و روی چون ماه شما

از من شیدا به آنی کفر و هم ایمان گرفت

بعد از آن آتش که بر جانم زد آن عشق غریب

درد بی درمان دل دیگر کجا درمان گرفت

ای دریغا چون سرودی از جدائی نغمه ای

تو ندیدی بغض و آن اشکی که در چشمان گرفت

اینک اما هجر ما بین در سرای بی کسی

این فراق نامراد الحق عجب دامان گرفت

هیچ دانی از چه طه ، گشته مجنون روسفید

چون که عقل را هی زد و از عشق او فرمان گرفت