انتظار

به نام یگانه خدای هستی بخش

سلام و درود و احترام خدمت یکایک نابیان ارجمند
با کسب اجازه از محضر شریف مدیر عزیز سایت
استاد سیّدفکری احمدی‌زاده گرانقدر


چون خودتان درخواست نقد ادبی نمودید ؛
چند سطری خیلی خلاصه می نویسم خدمت تان .



چه دلی ( دهم ) به دنیا ؛ که ( دهد به من ) وفا را
چه سری زنم به صحرا ؛ که ( دهد به من) صفا را

به کجا سفر نمایم .. به جز از دیارِ باقی
که دهندم این تلاقی .. سرِ رشته ی بقا را

دل از ( هر چه بوده ) برکن، بشنو عریضه از من
نکند که در نیابی ( ثمری بَر ِ ) دعا را

زندَم زمین همین من، عجبم از این تهمتن،
چه کنم که از قفایش ( زند آهِ ) لا فَتی را

سر و دست ( و دل که ) شُستم، (من همی به ترکِ دنیا)
نکنم رجوعِ دیگر .. به حرامِ نارَوا را

شب و روز ، لابه کردم ؛ ( به خدا ) اِنابه کردم
که ( به چشمِ یارِ ) غایب .. ( بدهد به‌جان ) شفا را


غلامرضا مهدوی



غزل تان الحق زیباست ؛ بالاخص به لحاظِ محتوایِ پایانبندی ، تفکّر خوبی دارد ؛ ولی گاه به تلمیحاتی نه‌چندان مستند روی آورده است . دنیا آفریده ای زیبا از آفریدگانِ بی انتهایِ یگانه خداست و مکرّم است ؛ چنان‌که در دعای دلپسندِ یَستشیر هم می‌خوانیم :

... وَ لَا خَلْقٍ مِنْ عِبادِهِ یَسْتَشِیرُ ...

خدا دنیا را بی آن که با آفریده ای از بندگانش اندک‌مشورتی نماید؛ به تنهایی ، زیبا آفرید .

البته به دلیل ضیق وقت ، نمی‌خواهم که درین مورد
و درباره ریشه‌شناسی کلمه‌ی دنیا ، بحثی داشته باشم .


مولوی می گوید :


چیست دنیا : از خدا غافل شدن
نه قُمار و نَقده و میزان و زن .

و‌ منظورِ مولوی هم از حیطه‌ی ذکرِ آرایه‌ی ادبیِ مجاز ، واژه‌ی دنیا را‌ گفته و دنیاپرستی را اختیار و اراده نموده است . چرا که خود ِ دنیا به مثابه ی مخلوقی شگرف از خلاقیتِ الهی ، هیچ اشکالی ندارد بلکه دنیا با افتخارِ تمام ، محلّ ِ هستی و حیات و نعمت و رحمت و برکتِ الهی برای جهانیان است ( من نکردم خلق تا سودی کنم / بلکه تا بر بندگان جودی کنم ) و در واقع این ساکنانِ رنگارنگ و‌ گاه ناشُکرِ حاضر در دنیا هستند که با پندار و گفتار و کردارهای اغلب ناشایست و جنگ‌طلبانه و جنایت‌کارانه ، دنیای همواره جوان و زیبا را به اَسَف و تباهی کشانده اند .
در حقیقت این دنیاست که از ما بایست شاکی باشد نه ما از دنیا آن هم‌ به ذکر القابِ نه چندان خوشایند .


- و اما به جهت ساختاری ، دلگویه‌ی شما در بحر دُوریِ - فَعِلاتُ فاعِلاتُن - است و در اکثرِ ابیاتِ شعر زیبایتان نوسان ِ هجایی و هجاهای‌ اضافی داشت و از سریع‌نویسی‌تان بسی رنج می بُرد.

- واژه گزینی در شعر خیلی‌خیلی مهم است بویژه در اشعار عرفانی
که به حضرت صاحب الزمان ( ع) ختم می شوند .

- از لحاظ جمله‌بندی و کارکردِ نقشِ دستورزبانی : آوردن دو حرفِ ( را ) آن هم هر دو در جایگاهِ نشانه‌ی مفعول ، ناصحیح بود .


- با وجودِ تنوعِ واژگان ، کلماتی مثل : من و دل و .... را
بسیار در اثنای کلام ، به شکلی تکراری آورده بودید . صنعت ادبیِ تکرار اگر نمودِ تقابل و ملاحتِ کلام باشد ؛ آنگاه زیباست .



قلم‌تان جاودان نویسا
امیدوارم همواره سلامت و دلشاد و سربلند باشید

با سلام و درود به عزیزانی که منت گذارده، به صفحه ام قدمِ قلم رنجه می نمایند؛
بویژه از اساتید بزرگوار درخواست نقد داشته و به دیدۀ منّت می پذیرم.
پاینده باشید وسرفراز


گفتی استاد دهان آب افتاد
و مرا لرزه بر اندام افتاد
بس که این واژه مرا سنگین بود
طشت رسوائی ام از بام افتاد