عشق و معجزه

وقتی به عشق و معجزه مشکوک می‌شوم
انگار از درون خودم پوک می‌شوم
مانند ساز خسته‌ی ناکوک می‌شوم
یا مثل شهر خالی متروک می‌شوم
گم می‌شوم میان هزاران شب سراب
...

رویای من پر از تب کابوس می‌شود
شب بی‌ستاره و گل و فانوس می‌شود
روح من از مکاشفه مأیوس می‌شود
وقتی خطوط فاصله محسوس می‌شود
مانند طالعی‌ست که منحوس می‌شود
بغضم میان حنجره محبوس می‌شود
هر ثانیه اسیر تقلا و التهاب
...

اما نه شک مباد درون سرشت من
با یأس پوچ سر نشود سرنوشت
خاموش باد هر چه هیاهوی زشت من
در خود شکفتنم که شود کار و کشت من
هی ذره ذره قد بکشد خشت خشت من
دیوار اعتماد شود در بهشت من
تا شوق تازه سر زند از لحظه‌های ناب
...

با حس اعتماد که تردید می‌رود
از لحظه‌های حادثه تهدید می‌رود
هر بی‌ستاره‌شب که به تبعید می‌رود
شب با ستاره تا دل خورشید می‌رود
یعنی دلم به سمت فرادید می‌رود
تا آنچه از مکاشفه فهمید می‌رود
تا عشق معجزانه‌ی جاوید می‌رود
یعنی که راز معجزه عشقی‌ست بی‌حساب
...

 

شبنم حکیم هاشمی