قصه‌ای شاعرانه

بی‌گمان من هنوز در سفرم، کوله‌بارم هنوز بر دوشم
کوله‌باری پر از غزل دارم. پس چرا بی‌صدا و خاموشم؟
...
بی‌قرارم برای آن لحظه که قرار رسیدنم باشد
که بگیری مرا در آغوشت، که بگیرم تو را در آغوشم.

...

شانه‌هایم بدون بار شود، حرف‌هایم ترانه‌وار شود
حرف‌هایت ترانه‌وار شود؛ زمزمه، عاشقانه، در گوشم
...
در کنار تو جاودانه شود هر دقیقه که عاشقانه شود
عشق، حتی همان دقایق که روبه‌روی تو چای می‌نوشم
...
روزگاری که با تو سر بشود، دل محال است در‌به‌در بشود
چون محال است یک نفس حتی دل‌ سپردن شود فراموشم
...
دل‌سپرده به هر نگاهت که، شانه‌های پر از پناهت که
می‌شود تن‌سپار امن تنم مثل پیراهنی که می‌پوشم
...
در کنارت برای زندگیِ تا همیشه پر از تپندگیِ
هر دقیقه که قلبمان باشد خانه‌ی اعتماد، می‌کوشم
...
بی‌گمان این غزل فقط قصه، قصه‌ای شاعرانه در رویاست
تا شود شعر من از آن جاری، در دلم چشمه‌وار می‌جوشم

...

 

شبنم حکیم هاشمی