سیب

درود بزرگوار
بسیار زیبا و سرشار از احساس بود

درود بر شما..
زیباااست..

دلچسب و زیبا شعری بود
هزاران درودتان باد

درود
مثل همیشه
زیبا و دلنشین
سروده اید
⚘⚘⚘⚘

درود فراوان. یک توصیهٔ اکید می‌کنم. شعری هست از فروغ فرخزاد به مطلع «همهٔ هستی من آیهٔ تاریکیست»؛ شباهتی به فضای شعرت دارد... از این شعر فروغ می توان به اندازه یک کتاب درس گرفت... ولی باید دقیق بخوانی ها! خط به خطش، کلمه به کلمه اش. باید بیشتر عمیق شد. باید خیلی عمیق شویم در عشق حسام جان؛ شعر باید لایه مند باشد و از جان بلند شود نه اینکه بگویم خودم اینگونه هستم، ابدا اتفاقا من خودم از سطحی بودن خودم عاجزم. اما به هر حال من در این شعر شما با اینکه زیبایی می بینم اما عمق کمی می بینم برخلاف بسیاری از شعرهای دیگرت.
این شعر فروغ که گفتم دو ویژگی بزرگ دارد: (۱) زبانش ساده و صمیمی و شدیدا احساسی ست (۲) از دم دستی بودن و ابتذال به دور است و بی نهایت عمیق است. پر از کشف های شاعرانه عمیق است؛ در واقع در شعر فروغ «جهانی» شعری ساخته می شود. البته نه که بگویم همه شعرها باید اینطور باشند، ابدا.
فرازی از این شعر:
سهم من،
آسمانیست که آویختن پرده‌ای آنرا از من میگیرد
سهم من پائین رفتن از یک پلهٔ متروکست
و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره‌هاست
و در اندوه صدائی جان دادن که به من میگوید:
«دستهایت را
«دوست میدارم»
دستهایم را در باغچه میکارم
سبز خواهم شد، میدانم، میدانم، میدانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت...
پوزش می خواهم بابت جسارتم. صرفا گفتم که باید بگویم. حیف است شعر شما در زیبایی گیر کند. باید به ورای زیبایی برسد.