جهان عاشقی

هوای بغض دارد آسمان چشم بارانی
دلش را می سپارد با ندای ابر طوفانی

گریزان از زمین در چرخشی خش دار می رقصد
گلی افتاده از شاخه به دست باد حیرانی

جواب از ابر باران زا ست در شبهای تنهایی
به نسرین گفت پیغامش، رسیده فصل پایانی

به دندان می فشارد آخرین گلبرگ هایش را
به فردا می سپارد حس بودن های پنهانی

زلیخا درد یوسف را که پنهان داشت؛می پنداشت؛
که از مکر زنان مصر یوسف گشته زندانی

که زندانی ز حبّ و بغضِ معشوقی ست؛ بی پروا
چو فرمان  داد می‌میرند بی چون و چرا آنی

جهان ِعاشقی چون برکه ای محبوس در اعصار
که راهش سد شده با صد هزار افکار شیطانی

"فریبا" ترک باید کرد از دنیا تعلّق را
به سختی  بایدت دل کند بی حس پریشانی