حلقه بگوشان

همواربود ره بسامان وز سلسله حلقه بگوشان 
گره انداخته  به دل وز زلف کج  مدهوشان 
کار زین سلسله مست اید آباد جهانی 
قصه ی خال لب سخن صف بصف خاموشان
همنا له ی باران به خاک رویم مست شود خاک
گلی آید وجود مست وز کوزه کند باده فروشان 
غم جانم چه خورم که جهان نامه تقدیر بود
طبع بی‌رحم طبیعت بردم خدمت نامه فروشان 
جسارت نکند آنکه گویدعدالت سخن من 
سود نکرده به ازل جز نظر حلقه بگوشان 
اگرم میل جهان بود برقس تا جان به تن بود
وگر زعشق سینه گداختی برقسی چو مطرب غمزه فروشان 
سرگشته ندانسته طبیعت بی‌رحم وز نادانی انسان 
 سر بازی و عشق بازی  درصف حلقه ی حلقه بگوشان 
می کشد غم گر زره نشوی  مست حقیقت
سر گیسوی شرربردت وز نظره زره فروشان 
گفت خرمند نبرد ره خسیس بدیاردل خویش
اندوخته بماند دست بدست گرو سازه فروشان 
شایسته بودکم خوری و کمبری و کم گوی
مردم پرگفتار زیادند وز صف قبله بکوشان  
هرگز نرود برلب بام حسود مرغ خوش آوازه شهر
صاحبخانه تخیل نکند درهنر آوازه بگوشان
مشتاق سخنی  ریشه بگار در خاک  وطن گل
یوسف تاج نشین بین در صفحه برده فروشان 
این گل بستان و ان خرمن خوشه به خزن روزی
ببخیل گو نان ضعیفان نکندتربه ی لقمه فروشان
سود نکرد آنکه به منبر روضه انسان نخواند
فرق چه باشد بین گاو که خورد نان وزدوش کوله بدوشان