وطن

درودتان نازنین پونه عزیز
بی شک توانای شما در شعر ستودنیست
اما شعری گزیده تر شاید تا اخر خوانده شود بانو جان
راستش با وقت کم این روزها و مشغله ی فکری امروزی ها خیلی کمتر پای شعر بلند می مونند
زیبا بود ومن هر جا شعری در مورد وطن باشه دست به سینه می ایستم به احترام این مادر زخم خورده از دوران
رد قلمتان ماندگارو الهی جاری شود روزی به شادی وطن روزی که فرزندان خاک سرمست از آزادی احترام حق وعدالت باشن
ممنون بانو جان زیبا بود

عاقبت برگ درختان وطن خواهد رُست
بر کویر ِ دل ِ ایّام، چمن خواهد رُست

شام آغاز شد از لحظه‌ی خوابیدن ما
صبح از لحظه‌ی بیدار شدن خواهد رُست

در میان کلماتی که ستم کاشته است
سیب ِ انسانیت و سَرو ِ سخن خواهد رُست

هموطن! چشم به دست و دل بیگانه ندوز
بذر اندیشه به دست تو و من خواهد رُست
م. فریاد
درود شاعربانوی توانا🌹
مثنوی دغدغه‌مندی بود، شعری که به شعار گراییده بود...
گرچه این ناچیز، تمام کره زمین رو وطن محسوب میکنم و همه انسانها رو هموطن(زیرا مرزبندیهای سیاسی و تقسیم کره زمین به کشورهای مجزا، ساخته و پرداخته‌ی استعمارگران تاریخ است که هدفی جز ایجاد محدودیت برای انسانها، و تسهیل کنترل آنها و غارت و چپاول منابع و ثروتهای کره زمین نداشته‌اند...)، و از این نظر کمی تفاوت دیدگاه داریم، ولی در یک چیز اشتراک داریم، و اون انس ویژه با سرزمینی است که در اون متولد شدیم و با اقلیم و زبان و ساکنینش آشنایی بیشتر، و طبیعتاً راحتی بیشتری داریم...

از نظر ساختار شعر، فکر میکنم وزن مناسبی برای مثنوی انتخاب نکرده‌اید(چهار بار مفاعیلن کمی طولانی است برای مثنوی(شاید هم من اشتباه میکنم)... مصرع اول بیت آخر هم بنظرم ایراد وزنی دارد(باز هم خودتون بررسی کنید شاید من‌ اشتباه میکنم)...

تندرست و شاد باشید🌹