لهیب لادن

بیا
با سلوک سبز صدایت
در نیمه های ماه
در آبیِ  این سراچه ی کولی
.
.
.

ای که پاپوشت، رواق نامیراست
بیا
چون نیمتاجی بلیغ!
که با مریم و مروارید
میپوشاند گیسوان عبیر فریبا را...
بیا
در این  شب درنده،
ای پستان زرین مادر!
ای قدیسترین اختر تنها
چون نیلوفری که میپوید  بر تالاب،
در آهی  از بهشت،،،
از شبیخون  پلیدان
به چراغی نامیرا بیا
،
ای
زمان زنبورها
بر زنبق آسمانی،
ای آبشار شراب!
هشتمین شمع رویاگر
،
من باران عطرم
لهیب لادنم، اینک
در بهاری پسین،
شکوه پریان، در رگهایم

مشرفم
به زندگی،
چونانکه تا ابد
_برهنه است بیرق رسوایان _.
.
.

ای نجوای ناز کبوترها
در پچ پچ پیراهن ام


 

،
ای سرود آهوها که میرمند
به سوی روشنی
.
.
.
ای پدر آسمان
آزاد بیا!
چنانکه آزاد آفریدی،  ما را.