سرای کور و کرها

درود. شعری بود به معنی واقعی کلمه زیب و عالی. یادآور کلام زیبا و با صلابت امثال مرحوم اخوان ثالث. اصلا حسابی حظ کردم.
چند چیز به ذهنم رسید که بگویم ولی در حد گمانه زنی ست نه اینکه مطمئن باشم.
(۱) اولا درباره مصراع «و با بخیه دهانِ گوش هاشان کور گردانند.» و تمامی مصاریع بعد با ردیف «گردانند»: راستش به نظرم دو اشکال در کاربرد آن هست؛ (الف) اول اینکه ماضی استمراری نیست و این ممکن است هنگام خوانش از زیبایی کلام بکاهد. مصراع قبل را نگاه کنید:
(که خود بر چشم هاشان میل «می سایند»)
اما در مصراع بعد ما با فعل غیر استمراری (بدون پیشوند «می») روبرو می شویم که یک مقدار با روش بیان مصراع قبل ناهماهنگ است و اصلا در این سیاق فعل ماضی استمراری بهتر است. (ب) فعل «گردانند» انسان را قبل از اینکه به یاد شکل اسنادی اش بیندازد -معادل «کنند» - به یاد «گَردان + اند» (گردان هستند) و «گردانند» (می چرخانند) می اندازد؛ اگر این ایهام در خدمت شعر بود قطعا کاربرد گردانند چه بسا بسیار هم خوب بود اما من حس می کنم خوش ننشسته است. به نظرم افعالی مثل «می سازند» یا امثال این بهتر هستند.
(۲) جمله «مسیری را که می پویید بیراه است» به نظرم برخلاف بقیه شعر شما کمی «عادی» به نظر می رسد. شاید بتوان بیان آن را جالب تر و غیر عادی تر کرد تا آشنایی زدایی زبانی بیشتری رخ دهد.