قصه ی آه با تاب

درود با رخصت از ساحت مقدس سید والا مقام جلیل مقام حضرت استاد احمدی زاده
در مورد شعر قصه ی آه با تاب استاد مهدی محمدی

صدا زدن وبردن
بردن به کجا ؟ به آسمان برای چه
چشمانی که صدا می زند چشمانی که همیشه سبز است و چشمانی که دلش برای یک فریاد تنگ است چگونه می توان آسمان را متقاعد نمود که این چشمان را بردارد وبا خود ببرد پیش خودش این بر می گردد به تخیل وعاطفه قوی شاعر
در جشن عروسی ستاره ها را دعوت کردن
معمولا آدم ها به عروسی ها می روند اما در این آسمان که عروسی بر پاست ستاره ها دعوت هستند و به نظر در این جشن عروسی خورشید که خود نوعی ستاره است دعوت شده است تا به رقص نور بپردازد و نهایت ترقه بازی شهاب ها مجلس عروسی را گرم تر خواهد کرد

در این شعر تصویر بکری در عین سادگی خودش می بینیم که در جای خود خوش نشسته
روی هلال ماه نشستن
نشستن روی ماهی که هلال وارانه شاعر را دوست دارد
مگر چه انتظاری می توان از ماه داشت که همنشین شاعری شود که عکس های دونفره را ببیند در قاب دوربینی که مدام در حال حرکت وتصویر برداری ست
پس نتیجه میگیریم که شاعر برای این هدف می خواهد به آسمان برود که با باران عجین شود در بارش
بارش آزادی در آغوش مردم
آیا زیبایی های این شعر را می توان نادیده گرفت
می توان گفت شاعر ناتوان در بارش آزادی در آغوش مردم است نه هرگز چنین چیزی ممکن نیست شاعر در این شعر خواسته نمادی از آزادی را به گوش مردم برساند

تصویر بعدی زیبای این دعا وداغ وهمنشینی آنها با هم
مگر کسی می شود داغ ببیند ودرلحظه تحویل دعا کند
منتها بایدگفت داغ لاله داغ مردمانی است هنوز با باران ترانه می خوانند ترانه ی آزادی و آزادگی تا به زمین فروتن با لاله ها حرفی دوستانه زده باشند
اگر نقصانی بود به بزرگی خود ببخشایید
بااحترام کوچک تمام نابیان محمدرضا آزادبخت