عروسِ جان

در داخلِ سینه نَفسم حبس و خرابم
آرام ندارم همه شب غرقِ عذابم

این بغضِ گلو هر شب و هر شب نگذارد
تا چشم به چشمم بگذارم که بخوابم

از داغِ دلم پیشِ کسی هیچ نگویم
در شعر بگویم فقط از قلبِ کبابم

لبخند زدن هیچ دلیلی زِ خوشی نیست
من خسته از این که شُده لبخند نقابم

از جلد قضاوت نتوان کرد کتابی
من حفظ کنم ظاهر و خود مثلِ کتابم

تنها نگذارند مرا گریه و غمها
مبهوتم و حیران،که رسیدند حسابم

بر جانِ همه مرگ عروس است و هم آغوش
دامادِ اَجل گشتنِ من هست جوابم

در دل نگرانی نتوان یافت سعادت
معنیِ حیات از غم و اندوه نیابم

این حکمتِ همواره ی من چیست همایون؟
از رنج گُریزانم و اینگونه مُجابم