آبی محض تماشایی

غزالی زرکشم، در مُشت تو، ای مشرق شیرین رویایی
گناهی تلخ دارم، ای بهشت گمشده، شاید که بنمایی 
به سنجاق خِرد، گیسوی  مواج خدا را،  در دل اوردم
به اسرار بلوران سخن، افروختم، در سینه، دریایی

. 

. 

. 
به ایقاع هوس، لبهای سرخم، ساحری با عطر صیرورت
به برهان شرف، در خویشتن انگیختم جان-طرفه  نجوایی
من از هفتاد کوه  نور ِ اعرابی،شبانی راستینم، بوریاپوشم
من از ژرفای خونی ناب می ایم، تراش آبی محض تماشایی
بهار جاودانم،حجم یشمین تمام راشهای سرفراز زخم بوتیمار
جنین ساحت ماهی بلندم من، پر از افسون روزافزون زیبایی
تو را ای مکث کژپندار، آه ای عابد مخنوق از برف و بلا و غم
به اغوش محاکات زمان می بخشمت، چون شعر  هرجایی
ز هوش راقی ام، از گندم زرین آغوشش، زکاتِ  بوسه ها دارم
دری بر عقده های لب پَرم، ای  مهربان!،،،  شاید که بگشایی..